De oorzaak van deze innerlijke strijd was niet meteen duidelijk. Wat ik wel wist, was dat mijn hoofd vol zat met gedachten, verwachtingen en zorgen die totaal niet overeenkwamen met wat ik naar de buitenwereld uitstraalde. Ik wilde sterk overkomen, maar van binnen voelde ik me zwak. Ik lachte naar anderen, terwijl ik me verdrietig voelde. Dit constante spel tussen schijn en realiteit putte me uit.

Op een gegeven moment begon deze innerlijke spanning ook zijn tol te eisen op mijn lichaam. Ik kreeg last van hoofdpijn, mijn schouders waren voortdurend gespannen, en slapen werd steeds moeilijker. Het leek alsof mijn lichaam de last van mijn interne conflicten droeg, zonder dat ik het doorhad.

Toen ik me realiseerde dat mijn lichaam een spiegel was van mijn innerlijke toestand, begon ik te zoeken naar een oplossing die verder ging dan alleen praten of nadenken over mijn problemen. Ik had al veel geprobeerd: praten met vrienden, mediteren, journalen. Maar niets leek echt verlichting te brengen. Het voelde alsof mijn hoofd en mijn hart in een eindeloze discussie zaten zonder ooit tot een oplossing te komen.

Het was rond die tijd dat ik voor het eerst in aanraking kwam met lichaamsgerichte therapie. In plaats van me te focussen op mijn gedachten en emoties, leerde ik om aandacht te besteden aan de signalen die mijn lichaam me gaf. Door middel van ademhalingsoefeningen, beweging en zachte aanrakingen, ontdekte ik hoeveel mijn lichaam te zeggen had over de innerlijke strijd die ik ervoer.

Een van de eerste dingen die ik leerde, was hoe ik mijn ademhaling kon gebruiken om mezelf te kalmeren. Voorheen had ik niet eens door dat ik vaak oppervlakkig ademhaalde, vooral als ik gestrest was. Door bewust diep en rustig te ademen, merkte ik hoe ik niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn geest tot rust kon brengen. Het was alsof ik ruimte creëerde tussen mijn gedachten en emoties, waardoor ik de kans kreeg om helderder na te denken en te voelen.

Daarnaast begon ik meer aandacht te besteden aan de spanningen in mijn lichaam. Vaak voelde ik mijn schouders omhoog getrokken en mijn kaak strak gespannen. Dit waren subtiele tekenen dat ik innerlijke stress met me meedroeg. Door me bewust te worden van deze spanning en mezelf actief te leren ontspannen, voelde ik de kloof tussen mijn binnen- en buitenwereld langzaam kleiner worden. Het was alsof mijn lichaam me vertelde dat het veilig was om de controle los te laten en meer in het moment te zijn.

Beweging werd ook een essentieel onderdeel van mijn proces. Niet in de zin van intensief sporten, maar eerder zachte, bewuste bewegingen zoals wandelen en yoga. Deze wandelingen hielpen me om de verbinding met mijn lichaam te herstellen. Ik begon mijn lichaam te zien als een anker dat me in het hier en nu hield, in plaats van een last die de spanning van mijn innerlijke strijd droeg.

Wat ik me door dit alles realiseerde, is dat mijn lichaam een bron van wijsheid is. Waar mijn hoofd constant analyseert en probeert te begrijpen, voelt mijn lichaam simpelweg wat er gaande is. Het kan signalen geven nog voor mijn geest doorheeft dat er iets mis is. En door naar mijn lichaam te luisteren, vond ik een weg om de kloof tussen mijn binnen- en buitenwereld te overbruggen.

Door lichaamsgerichte oefeningen en meer aandacht voor mijn fysieke signalen, begon ik langzaam maar zeker meer in balans te komen. Mijn buitenwereld veranderde niet meteen drastisch, maar hoe ik mezelf voelde in die buitenwereld wél. Het was alsof ik eindelijk in overeenstemming kwam met mezelf, zowel van binnen als van buiten.

Nu, als ik merk dat er weer spanning opbouwt of dat ik mezelf vastdraai in mijn gedachten, keer ik terug naar mijn lichaam. Ik adem diep, beweeg zachtjes en voel waar de spanning zit. Het is geen perfecte oplossing, en er zijn nog steeds momenten van strijd. Maar ik weet nu dat mijn lichaam een krachtige gids is in het navigeren van de complexiteit tussen mijn binnen- en buitenwereld.

Door de verbinding met mijn lichaam te herstellen, heb ik geleerd om die innerlijke kloof te overbruggen. Het is een reis van zelfontdekking die nog steeds gaande is, maar één die me elke dag meer in contact brengt met wie ik werkelijk ben – van binnen en van buiten.

Nicolle-