Verlangen voelt voor mij als een vurige energie van binnenuit. Het begint vaak als een fluistering, een kleine gedachte of wens die langzaam groeit en mijn hele wezen vult. Het kan gaan om iets groots of kleins: een droom die ik al jaren heb, of gewoon de behoefte om uit mijn comfortzone te stappen en iets nieuws te proberen. Maar één ding is zeker: wanneer dat verlangen groot genoeg wordt, kan ik het niet negeren. Het drijft me vooruit, zelfs als ik bang ben voor wat er op mijn pad kan komen.

Verlangen is levend. Het heeft geen vaste vorm, maar het beweegt altijd, verandert altijd. Soms komt het uit onverwachte hoeken van mijn ziel naar boven, alsof het ineens wordt aangewakkerd door een ervaring of een ontmoeting. En wanneer dat verlangen helder wordt, voelt het bijna als een roeping, een kracht die me voortduwt naar datgene wat echt van betekenis is.

De stem van angst
En dan is er natuurlijk de angst. Die is net zo echt en voelbaar, maar vaak veel dichterbij en luider in mijn hoofd. Angst kan mij verlammen, me doen twijfelen aan mezelf en aan mijn verlangens. Het fluistert: “Wat als je faalt?” of “Wat als het niet gaat zoals je hoopt?” Soms lijkt angst me bijna te overtuigen dat het veiliger is om stil te staan, om niets te doen, om in mijn comfortabele, bekende omgeving te blijven.

Maar de ironie is dat die veilige zone vaak juist benauwend aanvoelt. Hoe langer ik naar de angst luister, hoe meer ik besef dat stilstand ook heel saai is. De kans die ik niet neem, het verlangen dat ik negeer, dat doet pijn. Niet meteen, maar na verloop van tijd begint het te knagen. Dat is de onzichtbare schade die angst aanricht: het laat me niet vallen, maar houdt me vast op één plek. Geen beweging, frustratie, saai, vermoeid. Het kost energie.

Het moment waarop verlangen wint
Ik heb gemerkt dat er altijd een moment komt waarop ik moet kiezen. Blijf ik in de greep van mijn angst, of laat ik me leiden door mijn verlangen? Het is niet altijd een gemakkelijke keuze. Soms voelt het alsof ik mezelf bijna moet dwingen om door de angst heen te breken, maar op dat punt realiseer ik me iets belangrijks: als mijn verlangen groot genoeg is, begint de angst op de achtergrond te vervagen.

Wanneer ik me overgeef aan mijn verlangen, ervaar ik een soort bevrijding. De angst is er misschien nog wel, maar het heeft niet meer dezelfde kracht. Het is alsof het verlangen een innerlijk kompas wordt, dat me vertelt dat ik in beweging moet blijven, dat ik moet vertrouwen op de richting die ik voel, zelfs als ik het eindpunt nog niet zie.

Vertrouwen als de sleutel
Het draait allemaal om vertrouwen. Vertrouwen in mezelf, vertrouwen in mijn verlangen, en vertrouwen in het proces. Want de waarheid is dat ik nooit precies weet hoe de weg eruit zal zien, of waar die me zal brengen. Maar wat ik wél weet, is dat zolang ik het aandurf om mijn verlangen te volgen, ik groei en nieuwe ervaringen opdoe.

Vertrouwen betekent niet dat ik geen angst meer voel. Het betekent dat ik ervoor kies om die angst niet de overhand te laten krijgen. Ik kies ervoor om te geloven dat mijn verlangen het waard is, zelfs als de uitkomst onzeker is.

Het is dat vertrouwen dat me helpt om verder te gaan, om de sprong te wagen en erop te vertrouwen dat ik wel zal landen, waar dan ook.

Wanneer verlangen overwint
In de momenten dat mijn verlangen wint, voel ik me sterker, levendiger, en dichter bij mezelf. Het is alsof er een diepe waarheid aan de oppervlakte komt: dit is wie ik ben, dit is wat ik wil. En in die momenten verdwijnen mijn twijfels en angsten op de achtergrond, niet omdat ze niet bestaan, maar omdat ze niet meer het laatste woord hebben. Dat geeft mega veel energie! 

Wat ik heb geleerd, is dat verlangen altijd sterker kan worden dan angst. Maar het vraagt moed om dat verlangen de ruimte te geven, om het te laten groeien tot het punt waarop het alles overweldigt. En elke keer dat ik die stap zet, hoe klein of groot ook, ontdek ik dat het leven altijd meer te bieden heeft dan mijn angst me deed geloven.

Dus ja, wanneer mijn verlangen groter is dan mijn angst, dan wint het verlangen. Altijd. En met dat vertrouwen stap ik de toekomst in, wetende dat het verlangen de weg wijst.