Zo eenvoudig ligt het natuurlijk lang niet altijd. Als wandel- en natuurcoach ontmoet ik mensen die echt vastzitten. Voor hen is het vaak helemaal niet zo simpel om daar uit te komen.

Ik ga met hen, meestal wandelend, op reis, op zoek naar het patroon dat hen vasthoudt. Je zou ook kunnen zeggen, naar de rol die zij zich hebben toebedeeld. Het systeem dat zij voor zichzelf hebben opgebouwd en waarin zij zichzelf en de wereld zien.

Ik denk dan aan het systeem van mijn eigen familie. Hoe ik als klein meisje opgroeide in een gezin waar hoge eisen werden gesteld. Hoe ik mijzelf het oplegde dat ik aan deze eisen moest voldoen. Ik wilde daadkrachtig zijn, en ondertussen had ik ook nog de overtuiging dat ik mijn familie in bescherming moest nemen, voor hen moest zorgen.

Er ontstond een patroon, een definitie van mijzelf binnen dit systeem.

En dan gaat er iets mis. Het systeem is jarenlang gekoesterd zonder er verder nog over na te denken. Maar op een  gegeven moment barst het uit elkaar want het werkt niet meer. Je loopt vast. Je loopt tegen een muur op in je leven en je hebt geen idee hoe dat komt. En al helemaal niet hoe je die muur laat verdwijnen.

Dat kan iedereen overkomen. Als coach ben ik dan een soort detective en dat is echt het meest bijzondere aan mijn werk. Ik moet de dieperliggende lagen ontrafelen. Wat is het eigenlijke probleem? Dat wordt nooit direct genoemd. Soms vindt iemand het gewoon moeilijk om te zeggen. Of men weet wel ergens, diep van binnen, dat er iets is maar kan er de vinger niet opleggen. Het is aan mij om die muur wél te herkennen. Dat dat lukt, dat is het mooiste van mijn werk.

Het duurde een tijdje voordat ik zelf in de gaten had welke rol ik mijzelf in mijn familie had toebedeeld. En dat dit doorwerkte in mijn dagelijks leven, in mijn werk.

Op zoek naar patronen

Ook ik liep tegen een muur en moest op zoek naar mijn patronen, naar het door mij gedefinieerde systeem waarin ik helemaal vastliep. Uiteindelijk kon ik het ontrafelen en doorzien, in welke positie ik mijzelf had geplaatst binnen het systeem van mijn familie.

Dat is de eerste stap. Erkennen dat je jezelf een rol hebt toebedeeld en van je eigen overtuigingen een semi-werkelijk systeem hebt gemaakt.

Dan komt de acceptatie. Ja, ik heb mijzelf en mijn wereld zo vormgegeven. Dat hielp me toen, en dat was goed. Maar nu heb ik het niet meer nodig, nu kan ik dit patroon doorbreken en mijzelf de ruimte geven, andere paden te kiezen.

Dan is er ruimte voor actie die je onderneemt in kleine, concrete stappen. Telkens moet je ervoor waken dat je niet teruggaat naar die oude patronen. Die herken je nu. En je mag anders zijn. Ik hoef niet precies te zijn als mijn ouders waren, en ik hoef mijn familie niet meer in bescherming te nemen.  Zij hebben een eigen leven! En ik kan werken aan een leven dat overeenkomt met mijn eigen IK. Zoals ik echt ben.

Dat is een belangrijk inzicht. Het besef dat ook jij het verdient om een eigen leven te hebben. Dat je niet hoeft te voldoen aan een systeem dat door anderen of jezelf is opgelegd. Er begint een ontdekkingstocht naar wat en wie je werkelijk bent en je kan je toeleggen aan jouw eigen levensmissie.

Als dan die muur bij iemand breekt, als iemand zijn of haar patronen erkent, accepteert dat die er waren maar niet meer nodig zijn, dan kan iemand weer verder. Of, om het heel mooi te zeggen, weer tot leven komen. Alsof het ijs van de winter wordt doorbroken om plaats te maken voor nieuwe, vruchtbare groei.

Is dat een mooie invulling van de winter? Je eigen systeem onderzoeken in de stilte van de korte dagen? Tot je weer tot nieuw leven komt aan het begin van de lente? Ik wens je veel inzicht toe!

-Nicolle Prins-