Als ik terugkijk op mijn leven, besef ik dat psychisch lijden een onderwerp is dat iedereen op zijn eigen manier ervaart. Het is niet iets dat je kunt inlijsten of schalen; het is een unieke en persoonlijke ervaring. Ieder van ons heeft zijn eigen bagage mee te dragen, en wat voor de één als een lichte last voelt, kan voor de ander onoverkomelijk zijn.

In de drukte van steden in onze maatschappij waar de meeste mensen zich haasten en hun dagelijkse leven leiden, wordt deze diversiteit in ervaringen nog duidelijker. Voor de een kan de constante drukte en het lawaai overweldigend zijn, terwijl een ander zich juist levendiger voelt temidden van de menigte. De straten van een stad zijn gevuld met verhalen van mensen die elk hun eigen uitdagingen en overwinningen met zich meedragen.

Tijdens mijn eigen reis heb ik gemerkt dat ik niet alleen ben in mijn innerlijke worstelingen. Iedereen heeft heftige dingen meegemaakt, al zijn die ervaringen vaak verborgen achter een lachend gezicht of onzichtbare muur van normaliteit. Het is gemakkelijk om te oordelen over iemands situatie, vooral als we niet weten wat zij hebben doorgemaakt. Wat voor mij als een zware last voelt, kan voor een ander slechts een schaduw zijn. En dat is precies wat het zo complex maakt.

De manier waarop ik omga met psychisch lijden is vooral in acceptatie, dat wat er is omarmen zonder oordeel. Voor mij is het de stilte van de natuur en zijn het de kleine momenten van zelfreflectie en het delen van mijn gevoel met vrienden die me helpen. Ik heb geleerd dat het belangrijk is om niet te vergelijken. Vergelijkingen maken leidt vaak tot een druk hoofd en kan het proces van genezing in het lijf ebemoeilijken.

Het is cruciaal om te erkennen dat er geen ‘juiste’ manier is om met psychisch lijden om te gaan. Wat voor de één werkt, hoeft dat niet voor de ander te doen. Het is een pad dat we allemaal op onze eigen manier bewandelen. Soms voelt het alsof we in een tunnel van duisternis zitten, maar de weg naar buiten kan voor ieder van ons anders zijn. Wat ik heb geleerd, is dat het delen van deze ervaringen ons kan verbinden. Het kan ons helpen om elkaar te begrijpen en om te zien dat we niet alleen zijn in onze pijn.

In een wereld die vaak snel oordeelt, is het belangrijk om compassie en empathie te tonen. Laten we elkaar de ruimte geven om te voelen en te verwerken op onze eigen manier. Laten we naar de verhalen van anderen luisteren zonder te veroordelen. Want uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar een beetje begrip en verlichting in ons leven. En dat begint met het erkennen dat psychisch lijden niet in te schalen is; het is een persoonlijke reis die we samen kunnen maken, met wederzijds respect en steun.