Ik was alleen, het was guur, koud, en liep stevig door om mezelf warm te lopen. Ik had net een iets te dunne jas aan en was mijn handschoenen en muts vergeten. Ik was mij al af aan het vragen of ik niet terug zou gaan,.. ik voelde weerstand. Het was eigenlijk te koud en de route was nog lang. Ik besloot maar gewoon door te lopen en kon altijd nog omdraaien. Het was stil,.. Ik hoorde alleen wat vogels op de achtergrond, er was niemand te bekennen. En in een keer in mijn hoofd, het lied van Guus,..

🎵 En ik loop hier alleen, in een te stille stad, ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad, de mensen ze praten, de wereld gaat dicht, en dan denk ik aan Brabant want daar brandt nog licht🎵

Ik voel mij hier thuis, hier mag ik zijn, genieten, werken en zijn, voordat een andere plek mij roept. Brabant voelt voor mij thuis en hier heb ik mijn werk te doen. 

Een mooie bevestiging voor iemand uit Limburg met voorouders van moeders kant uit Someren, een teken dat ik hier op mijn plek ben, geaard en mij goed voel.

En dat alleen maar door stil te luisteren naar mijn eigen innerlijke stem in de natuur. En sinds dien, pas ik mijn innerlijke natuur regelmatig toe tijdens een wandeling. 

Alleen in de natuur wandelen maakt dan dus ook dat je al snel in je eigen stilte kunt zijn.