Al jong leerde ik in het gezin hoe ik stemming van ouders en broer ging opvangen en hoe ik mijn eigen behoeften opzij wilde zetten om hen te ondersteunen. Dat patroon van zorgen voor mijn gezin, ook wel parentificatie genoemd, groeide met me mee. Wat ik toen niet besefte, was hoe diep deze verantwoordelijkheid in mijn lichaam werd opgeslagen. Het ging niet alleen om mentale druk, maar om een constante fysieke spanning die ik jarenlang met me meedroeg.

Ik werd me pas echt bewust van de impact van parentificatie toen ik volwassen werd en merkte dat ik altijd moe was. Zelfs wanneer er geen directe reden was om me zorgen te maken, voelde ik me gespannen, alert, alsof ik voortdurend op mijn hoede moest zijn. Mijn lichaam stond in een stand van overleven, zelfs lang nadat de situatie waarin ik me bevond, voorbij was.

Parentificatie laat diepe sporen achter, niet alleen in je hoofd, maar ook in je spieren, je adem en je houding. Terwijl ik aan mijn persoonlijke groei werkte, merkte ik dat het belangrijk was om niet alleen mijn gedachten en overtuigingen te veranderen, maar ook om met mijn lichaam te werken.

De kracht van lichaamsgerichte therapie

Een van de meest transformerende stappen in mijn proces van loslaten en accepteren was lichaamsgerichte therapie. Door methoden zoals, wandelen, ademwerk en  yoga en begon ik te ontdekken hoeveel spanning ik nog vasthield, hoeveel mijn lichaam onbewust meedroeg van die oude patronen. Het leren om die spanning los te laten, bleek essentieel in mijn helingsproces.

Bij ademwerk bijvoorbeeld, werd ik me bewust van hoe mijn adem stokte wanneer ik dacht aan situaties waarin ik me weer verantwoordelijk voelde voor anderen. Door bewuster en dieper te ademen, begon ik letterlijk ruimte te creëren in mijn lichaam en geest. Dat ruimtegevoel gaf me de kracht om te zien dat ik niet langer hoefde te dragen wat niet van mij was.

Yoga hielp me ook om mijn lichaam op een zachte manier te openen. Elke keer als ik een houding aannam die ik moeilijk vond, besefte ik dat mijn weerstand niet alleen fysiek was, maar ook emotioneel. Het hield verband met het jarenlang verdringen van mijn eigen emoties. Met elke stretch en beweging gaf ik mezelf toestemming om los te laten, zonder oordeel.

Leren voelen wat van mij is (en wat niet)

Wat lichaamsgerichte therapie me leerde, is om weer te voelen wat van mij is, en wat niet. Parentificatie maakt dat je het gevoel hebt dat de emoties van anderen jouw verantwoordelijkheid zijn.

Maar door contact te maken met mijn lichaam, kon ik beter onderscheiden wanneer ik spanning voelde die niet van mij was. Mijn lichaam werd een kompas, een bron van wijsheid die me hielp te navigeren tussen wat ik moest vasthouden en wat ik kon loslaten.

Het mooie van lichaamswerk is dat het me uit mijn hoofd haalde. Wanneer ik vastzat in piekeren of schuldgevoelens over het loslaten van die oude rol, bracht mijn ademhaling of een eenvoudige oefening me weer terug naar het moment.

In het hier en nu was er geen noodzaak om al die oude verantwoordelijkheden te dragen.

“Mijn lichaam leerde me dat het veilig was om mezelf te zijn, om mijn eigen ruimte in te nemen, en dat er niets mis was met het kiezen voor mijn eigen welzijn.”

De reis van acceptatie

Loslaten en accepteren is niet iets dat je in één keer bereikt. Het is een proces, en voor mij was het een reis waarin ik langzaam maar zeker de spanning die ik had opgebouwd, begon af te schudden. Lichaamsgerichte therapie heeft me laten zien dat acceptatie begint in het lichaam. Wanneer je je lichaam toestaat om te ontspannen, geef je ook ruimte aan je geest om dingen te laten zijn zoals ze zijn. 

Wat ik uiteindelijk leerde, is dat het accepteren van mijn verleden – inclusief de patronen van parentificatie – niet betekent dat ik alles moet blijven dragen. Het betekent juist dat ik kan erkennen wat er is gebeurd, zonder oordeel en mij ermee te identificeren.

Door mijn lichaam in dat proces te betrekken, heb ik geleerd dat het veilig is om los te laten. 

Elke dag neem ik nu een moment om in te checken bij mezelf: hoe voelt mijn lichaam vandaag? Wat zegt mijn ademhaling me? Dit simpele bewustzijn helpt me om in balans te blijven, om niet terug te vallen in oude patronen van zorgen voor anderen ten koste van mezelf.

Een nieuwe weg vooruit

Lichaamsgerichte therapie heeft me geholpen om opnieuw verbinding te maken met mezelf op een manier die woorden alleen nooit konden bereiken. Het is een voortdurende reis van loslaten en accepteren, waarbij mijn lichaam nu mijn grootste gids is. Het leren voelen wat ik echt nodig heb, wat ik moet vasthouden en wat ik mag loslaten, heeft me bevrijd van de oude patronen van parentificatie.

Mijn boodschap aan anderen die hiermee worstelen is: luister naar je lichaam. Het draagt wijsheid in zich die je misschien lang hebt genegeerd. Door in je lichaam te zakken, creëer je de ruimte voor heling en de mogelijkheid om eindelijk vrij te zijn – vrij om te zijn wie je echt bent, los van de verantwoordelijkheden die je ooit onterecht op je hebt genomen.